lunes, 25 de junio de 2012

¡¿Qué mierda...?!

Que mierda tendrá el verano que cada vez que llega el miedo se instala en mi cuerpo. Este año no podía faltar, le gusta venir de vacaciones conmigo, es que molo tanto... . Fiel a su costumbre solo viene a hacerme compañía si estas implicado en el tema, como? muy fácil, esta vez es todo culpa tuya, tengo miedo de ti. Y otra vez noto esa sensación tan horrible en mi estomago
Sí, deberías sentirte culpable, te tengo miedo, tengo miedo de verte y que me lata el corazón, porque ahora si, me siento yo, fría, libre, casi me siento mayor, me siento capaz de conseguir lo que quiero y me la soplan los medios. ¿El problema? Tú. Porque nos conozco.
La cuestión es que no se si quiero estar contigo, y Barcelona se me queda grande sin ti. He decidido no volver si no es contigo, al menos no hasta que tenga una vida, unos estudios y las cosas no parezcan tan difíciles. Mi ciudad es enorme, y yo aun me considero demasiado pequeña para afrontarla sola, mira, contigo me pasa lo mismo.
Pero no, no quiero estar en este pueblo, y aunque es cierto que me sobro, se me queda pequeño. 
No me preguntes como, pero en unas pocas semanas he aprendido mucho, y de gente que no me esperaba, porque si bien llevan un porro en una mano (o tres, o cuatro), en la otra llevan la experiencia de haberlas pasado de todos los colores y eso es haber vivido. Pero no lo alucines, no son yonkis al borde de la sobredosis, son gente casi normal, con mas cabeza que la mayoría y ademas con un Arte... para eso somos artistas, ¿no? Esta gentuzilla (lo digo con todo el cariño chicos) dice las cosas claras, de la forma mas bestia pero, joder, son verdades como puños. Y claro, te hacen pensar.


Y pienso... que no te necesito para vivir, quizá te amé, y puede que lo siga haciendo, pero, eso no significa que te busque en cada mirada ni que deba aguantar a gentuza sin seso solo porque se te antoja. Lo siento, pero no, ya no puedo jugar mas a eso, si bien yo no le puedo prohibir nada a mi pareja, el tampoco me puede prohibir nada a mi. Y desde el principio eso no se cumple contigo. Dudo que yo esté a la altura de estar contigo, pero desde luego tu no das la talla para estar conmigo, o al menos no la dabas hasta que dejé de saber de ti. Ahora si que te toca sudar, ya no tengo edad de ser tu niña, y no voy a ser la de nadie, empieza a considerar que no me conoces y que quizá te puedo sorprender.

Solo somos tinta. Te llevo gravado en mi piel a tinta negra, para que quede escrito quien eres. Flípate, que ahora si puedes, no te quiero olvidar, y nada me gustaría mas que amarte hasta... mejor pensar en hoy. Pero realmente, ¿podemos amarnos ahora?

jueves, 24 de mayo de 2012

Cumpleaños ¿Feliz?

Escribo un año mas vieja, tumbada al sol, en la terraza, con demasiados grados abrasando mi piel, y estoy fría. La libreta me mira mal cansada de tanto tachón y yo le pido perdón, también.

Pero aún así hoy es mi cumpleaños por todo el día, y tengo un deseo que pedir, no lo diré en voz alta, que sino no se cumple. 
Este año tengo ganas de ti, quiero los besos sabor Sandia de verano y los abrazos mas cachondos del invierno. Quiero hacernos el amor, como tu sabes, que hace mucho tiempo que estoy fría y solo me caliento para odiarme. 
Tengo una idea mejor, no lo pido, lo hago. Pasaré el día contigo. No me importa que no estés, y rechazo que no me pienses, solo sigue leyendo. 
Bien, ya estoy aquí sentada al ladito tuyo, no te das cuenta porque no hago ruido, pero si inspiras con fuerza puedes oler mi perfume en el aire. No notas calor en el pecho? Te he dado un abrazo. Mi corazón latía despacio, ha vacilado y ahora reanuda su ritmo a toda velocidad, me muerdo la lengua.
Te miro a los ojos, no me ves? Fijate bien, ahora estoy justo delante de ti, sigues teniendo las pestañas más largas que yo. Ehh! que tal si te recortas la barba? 
Deja que te mire bien, algo falla. Tu sonrisa no está. Quiero cogerte los mofletes y estirarte la cara hasta dibujarte una gran sonrisa. O mejor hacerte cosquillas. Pero no debo tocarte o romperé la ilusión. Así que cruzo los brazos sobre mi pecho con fuerza, con los puños crispados. Estoy perdiendo el juicio.
Ni la lógica ni el sentido común están de mi lado, pero ya sabes que estoy loca. 
Y aquí estamos, metidos hasta el corazón en este plan provisional que me he sacado de la manga para estar contigo.
El tiempo pasa, la cabeza me da vueltas, mientras giro pienso que parece que esté madurando y pienso en lo que hice, y me arrepiento, también.
El día se me acaba y yo te disfruto a fuego lento, ya me voy a dormir, contenta de haber pasado el dia contigo, más o menos.
Pero de hoy y de esto no me voy a arrepentir, te estoy esperando y no en el parking. 

Y sí, dudo que me leas, pero aquí es donde te siento más cerca y donde te escribo. Por si acaso. Porque es en un blogg donde te he visto escribir nuestras noches de fútbol más especiales y las mas dudosas de las derrotas, aquí habla tu corazón cuando cambias el teclado del piano por el del ordenador.



domingo, 13 de mayo de 2012

Abans de res...


Abans de res, que et fotin públic, bona tarda al tribunal.

No tenia intencións de tornar a escriuret, encara que volia trucarte pel meu aniversari, tampoc vull molestar més però "si no lo hago reviento".
Però ja torno a teclejarte, tan pesada com sempre encara que no exactament igual que altres vegades. Gràcies, ja he recordat la contrasenya, y estic be, encara que la teva veu hagi fet mal, suposo que no he fet ve en trucarte, espero que a tu no et faci mal. S'ha caigut tot al meu voltant, has penjat i no m'ha servit de res la fredor, on vas amagarla? M'ha caigut el cor del pit i les llagrimes dels ulls, que encara soc aqui...

T'he llegit escriure que has començat a deixar d'odiarte, la veritat? Em fa contenta llegir-ho, encara que no "estic feliç" no t'equiboquis. tampoc passis fred, tapat que jo no puc donarte calor. però tranquil, ja arriba l'estiu i el sol t'escalfarà com m'agradaria fer-ho jo. i quan torni a acostar-se l'hivern no pateixis, et tornaré la teva dessuadora, et queda millor que a mi.

Ara continuat, que ets massa gran per quedar-te a mig fer, ja no has de donar mes del compte a qui no et donava suficient. Que no vaig estar a la altura, ho sé.

MAI ET RESIGNIS, idiota! que no recordes qui ets? pots tenir el que vulguis i  com tu vulguis, no et menyspreis així. A més, arribarà alguna persona millor a la teva vida, millor que jo no, però si millor per a tu. Mentrestant puc ajudarte si no necesites, nomes ho has de demanar. Tranquil aquest cop no m'he equivocao aixó va amb tota la intenció, i no ho sento, et sento.. massa lluny. No, no. No t'estic demanant de tornar, encara que no et diré que "no tornará a passar". A mes, em diries que no. No passa res.


"Mandonguilla" divertida paraula, i ja saps el que significa, pensa-ho si les menges jo no les he pogut tornar a tastar.
"I, penso que no he gossat mai ni dir-ho però caldria agrair-te tant temps que fa que t'estimo"
O si em permets dir-ho amb les meves paraules, vull agrair-te el temps que em vas deixar estimar-te.

Encara el sento, un Amor particular, no?

martes, 6 de marzo de 2012

¿Agua aquí?

Hoy echo de menos tener cerca Collserola y poder pasear por sus caminos cuando necesito desconectar. También echo de menos asomarme a la ventana de mi abuelo y oler la tierra mojada en los días de humedad.
Echo en falta mucho mas, muchísimo más de mi tierra.
Quiero salir a la calle y oír a la gente hablar Catalán, quiero coger el metro hasta para ir a cagar, y perderme en el camino. Tengo unas ganas de comer Calçots... (es una indirecta prima).

Pero hace poco que he encontrado algo, algo que no me esperaba, y para ser sincera me ha llegado a la "patata".
Hoy hablo de algo diferente, de un lugar, un sitio donde domina el agua que tanto añoro, con una cascada y una hermosa cúpula natural que la cubre y tanta, tantísima agua... que viviendo en murcia encontrar algo así parece casi un milagro. Parece, pero no nos engañemos, los milagros no existen.
Hablo del Salto del Usero, en Bullas, y este pequeño lugar me ha hecho sentir y no de cualquier manera, sino que me ha hecho sentirme bien, sentirme yo misma.

Y, para no faltar a la verdad, la compañía era muy agradable. Gracias por enseñarme un sitio así "Cocinero".


viernes, 2 de marzo de 2012

Verde, que te quiero verde.

Te dije que podía seguir sola sin ti, si todo se acababa... Puedo ser de nuevo tan fría como era cuando nos conocimos, y simplemente no detenerme a ver lo que se me escapa de las manos. Ahora lo más fácil es dejar que lo nuestro se acabe aquí.

Pero lo que te digo ahora es, también, la pura verdad. No tengo por qué esconderlo a estas alturas de nuestra relación.
Eres quien, sobradamente, ha hecho subir la temperatura de mi habitación y me ha desnudado, de verdades a medias y mentiras a contraluz. También eres con quien he aprendido que la sinceridad duele, pero la mentira puede matar. Y otra vez estás esperando a que la IMBÉCIL que es tu novia reaccione y se dé cuenta de que esto no puede terminar ni aquí ni ahora, que nos queda mucha vida y aún quieres compartirla conmigo. Me doy cuenta de que no has sido un chico en mi vida, no eres un nombre más. Eres EL chico, EL nombre escrito en mi vida. Eres muchas cosas y de maneras muy diferentes, pero también eres simplemente... un cogombre verd.

Aquí estoy MI amor, he vuelto con las ganas puestas, que tenemos un Nosotros a medio hacer. Y verde, que te quiero verde. Que todo esto es muy seco.Y yo necesito nuestra humedad...
Toda la razón, como siempre.